مولای من!من همانم که راهم نمودی،بیراهی کردم،به کارهائی فرمانم دادی،نافرمانی کردم. از کارهائی بازم داشتی،به انجام آن حرص ورزیدم، و اینک نه روئی دارم که پوزش خواهم و نه زبانی دارم که عذر آورم. اینک چگونه به تو روی آورم و باتو سخن گویم؟با روی سیاهم؟با زبان پلیدم؟با دست گنهکارم؟با پای عصیان ورزیده ام؟مگر اینها همه نعمتهائی نیست که توبه من بخشیدی و من همه را در نافرمانی و ناخرسندی تو بکار بردم؟شگفتا از مهربانی و بنده نوازی خدای من! من معصیت او میورزم و حرمت او میشکنم، و فرمان او زیر پا میگذارم، اما به جای من اوست که شرم میکند. بدیهای مرا میپوشاند، گناهان مرا پنهان میدارد، خوبیهای مرا آشکار میکند، چنانکه گویا هرگز نافرمانی او نکرده ام!

نوشته شده در جمعه 90/2/30ساعت 12:54 عصر توسط ابرار نظرات ( ) |