عجب :بزرگ دانستن نعمت و تکیه بر آن و فراموش کردن نسبت نعمت با نعمت دهنده
امام کاظم علیه السلام میفرمایند: عجب درجاتی دارد بعضی از آن درجات این است
که کارهای زشت انسان در نظرش زیبا جلوه کند و او آنها را نیکو ببیند، درجه دیگرش
آن است که انسان به خدا ایمان آورد و به خاطر ایمانش بر خدا منت گذارد در حالی که
خدا بر او منت دارد.
ادلال : اگر اضافه بر عجب این حالت در انسان پیدا شود که خود را نزد خدا محق بداند
و فکر کندنزد خدا منزلتی دارد به طوری که در دنیا از عملش توقع کرامت داشته باشد و
بیش از آنکه فاسقان را مستحق نا ملایمات میداند خود را مستحق بداند که به هیچ
ناخوشایندی گرفتار نشود،این حالت ادلال نامیده میشود.
(اخلاق شبر، ص275)

نوشته شده در سه شنبه 90/9/22ساعت 6:13 صبح توسط ابرار نظرات ( ) |