شیطان،
اندازه یک حبّه قند است
گاهی می‌افتد توی فنجانِ دلِ ما
حل می‌شود آرام آرام
بی‌آنکه اصلا ً ما بفهمیم
و روحمان سر می‌کشد آن را
آن چای شیرین را
شیطان زهرآگین دیرین را
آن وقت او خون می‌شود در خانه تن
می‌چرخد و می‌گردد و می‌ماند آنجا
او می‌شود من

نوشته شده در پنج شنبه 90/2/8ساعت 8:2 عصر توسط ابرار نظرات ( ) |